O amor é un simple xogo
ó que ela non sabe xogar.
Detense en medio da partida
para non se magoar.
Máis vale que aprenda,
algún día deberá gañar.
Atópase perdida
no fondo dun mar,
non hai saída
nin forza para amar.
Sen máis, ferida
difícil de curar.
Non existe amiga
que a poida consolar.
Máis entende que a vida
non é quen de aliviar
se non foi quen de construíla
solo queda escapar.
Para isto ten forza!
Lonxe do fogar...
chegará esa hora!
mentres, chorar.
Resiste e agora
só lle queda bailar,
para olvidar esa tola
angustia, que a quere matar.
O crepúsculo chega.
A tristura é só dela.
Prende a candela
que ilumina a pena.
Non hai máis que vela,
para saber que ela
soa se queda.
(Coa súa pena)
Soa se queda.
Vela? a proba de que os orixinais son sempre mellores. Lino en castel?n e non me gustou tanto coma me gusta en galego.
Enc?ntanme as d?as estrofas da fin, as primeiras gustar?anme o mesmo se non cavilase a mi?a cabeci?a no mismo intre que as leu "non se trata de perder ou ga?ar", e iso foi como unha espini?a na mi?a opini?n. Pero rep?toche, as d?as da fin enc?ntanme! Moito.
Bicos nena :)