Rosalía. Bella, débil y perfecta.
A veces fría, o demasiado libre.
Una Julieta eterna, cuyas palabras se adhieren a la realidad de su existencia.
Oh, Rosalía.
Que hieres con tus sueños rotos, o tus lamentaciones opuestas, o tus contradicciones al mundo.
Me hieres con tu dolor, con esa masacre que obstaculiza tus pensamientos.
No te alejes, querida amiga, no te vayas aún de nuestras cabezas ocupadas por pensamientos ineptos, y condénanos a tus hermosas oraciones de deshonra.
Que tus manos sigan escribiendo impolutos versos, inmaculados finales tristes, con voces de hombres y mujeres, que habitan en un mundo injusto, de una época injusta, y que extrañan a algo, algo que los contrapone a la realidad, y los hace morirse en la nada
Que tu voz, siga imaginándose palabras unidas, para habitar nuestros cuerpos.
Vive por mí, Rosalía. Vive por nosotros.
GALLEGO
Rosalía. Fermosa, débil e perfecta.
A veces fría, ou demasiado libre.
Unha Xulieta eterna, cuxas palabras se adheren á realidade da súa existencia.
Oh, Rosalía.
Que fires cos teus soños rotos, ou as túas lamentacións opostas, ou as túas contradicións ao mundo.
Firesme coa túa dor, con esa masacre que obstaculiza os teus pensamentos.
Non te alexes, querida amiga, non te vaias aínda das nosas cabezas ocupadas por pensamentos ineptos, e condenándonos ás túas fermosas oracións de deshonra.
Que as túas mans continúen escribindo impolutos versos, inmaculados finais tristes, con voces de homes e mulleres, que habitan nun mundo inxusto, dunha época inxusta, e que extrañan algo, algo que os contrapón á realidade, e que os fai morrerse na nada
Que a túa voz, siga imaxinándose palabras unidas, para habitar os nosos corpos.
Vive por min, Rosalía. Vive por nós.
24-02-1837 15-07-1885 ***
