CICLOGÉNESIS EN SANTIAGO:
En Santiago de Compostela no es que esté lloviendo como nunca, no, llueve como siempre.
Sin embargo, hay muchas formas de expresarlo :
A LA CHILENA:
Puedo escribir los versos más tristes esta noche,
Puedo escribir , por ejemplo
mi casa está inundada
y tiritan helados mis huesos, lo lamento
AL ESTILO CLÁSICO ESPAÑOL:
Ay mísera de mí, ay infelice
apurar cielos pretendo
ya que me tratáis así
¿qué delito cometí ,
como gallega naciendo?
mas si he nacido ya entiendo
qué delito cometí
pues el delito mayor
del hombre es nacer gallego
pues es tanta la ventura
tan grande la lotería
y notable la ilusión
que da nacer en Galicia
que pequeña penitencia
!es un grande chaparrón!
DESGARRADORA ELEGÍA ILICITANA:
Hoy quiero ser llorando el hortelano
de la tierra que inundas y estercolas,
aguacero del cielo, mi aguacero.
Alimentando lluvias caracolas
y arrasando con todo cuanto encuentras
a las desalentadas amapolas
quisiera yo tratar sin tanto espanto,
que has venido este año muy temprano,
aguacero del cielo, muy temprano.
CON LA HERMOSA LENGUA LOCAL :
Adeus ríos , adeus fontes
adeus regatos pequenos
iros lonxe dos meus ollos
a ver si nunca nos vemos
din os vellos de mi aldea
nunca chove que no escampe
din os nenos confundidos
a ver cando lo veremos
Y POR ÚLTIMO, CON RIMA LIBRE, VERSO ABSTRACTO, INSPIRACIÓN PURA, ESENCIA POÉTICA SALVAJE :
Coño, joder
qué putada,
ay que ver qué marranada
¿es que nunca va a parar
de tronar y de llover?
La verdad es que has dado unas vueltas al lenguaje que a ver quien es el guapo, que dice que no hay forma de expresar algo. Que te llame a ti.
Me ha encantado tu texto y me he reido un montón.
Un saludo.